Apstrakt
Filozofija je kroz istoriju imala mnoge uloge i zadatke. Još od Sokrata, stoika i Epikura, jedan od zadataka filozofije bio je i negovanje duše čoveka. Kroz filozofiju, kao ljubav prema mudrosti, čovek se učio vođenju dobrog života, postizanju istinske sreće, zadovoljstva i unutrašnjeg mira. Taj smisao nikada nije prestajao biti unutrašnja svrha filozofije, iako je kroz istoriju ta svrha često bivala marginalizovana i zaboravljena. U srednjem veku, filozofija je redukovana na „sluškinju teologije”, koristeći se kao puki organon za izvođenje dokaza prilikom sholastičkih rasprava o prirodi Boga i čoveka. U italijanskoj renesansi, od sredine 14. veka, filozofija je ponovo progovorila jezik antičkih mislilaca, pitajući se o smislu individualnog života. Moderne filozofije racionalizma i empirizma vratile su se čoveku kao subjektu, ali uglavnom da bi ispitivale njegove spoznajne sposobnosti i njegovu logičko-empirijsku vezu sa svetom (objektom). Filozofija nemačkog idealizma predstavlja vrhunac težnje da se filozofija formira kao sistemska spekulativna nauka i čisto pojmovno znanje. Pozitivizam, pod uticajem prirodnih nauka i matematičke logike, vraća „majku svih nauka” u podređeni položaj sluškinje, ali ovog puta sluškinje posebnih nauka. Kao reakcija na takvo samorazumevanje suštine filozofije, nastaje filozofija egzistencije, koja će kao svoj zadatak postaviti razumevanje ljudskog bića kao konkretne i neponovljive egzistencije bačene u svet.
