SMRT I BESMRTNOST U ANTIČKOJ FILOZOFIJI. BESMRĆE U SMRTI

Apstrakt

U ovom stručnom članku analiziran je antinomični pojmovni dublet smrt-besmrtnost, predstavljeno filozofsko i duhovno iskustvo koje se u vezi sa tom napetošću baštinilo u bogatom kulturnom nasleđu antike. U tom smislu ponuđena je svojevrsna panorama različitih misaonih postavki i praktičnih držanja, od racionalnih preko imaginativnih do egzistencijalnih. Cilj je bio da se kroz jedan širi okvir i ukazivanje na veze posredovanja različitih pozicija u odnosu na izazovnu temu, dođe do produbljenog razumevanja graničnih fenomena ljudskog postojanja. Oslanjajući se na „deskriptivnu metodu rada na problemu“ autor je pokušao da kroz aktuelizaciju ovih pitanja u najnovijem vremenu izoštri sliku složenog upita i fokusira čitalačku pažnju. Tematska ambivalentnost najavljena kroz sam naziv rada usmeravala je dalje „komparativne analize“ i kreativne sinteze. Na taj način su se pratila preplitanja i analogijska koreliranja između značajnih filozofskih pisaca, mitoloških priređivača i teoloških dokumentarista. Ukazivalo se na antropološke razlike, psihološke varijacije i metafizičke otklone u odnosu na nepoznato. Na nekoliko mesta u ovom spisu citirane su jezgrovite misli i stihovi, sa namerom da osenče iščezavajuće blizine konvergentnih istraživačkih nastojanja. U predočenom tekstu je takođe učinjen smeo pokušaj da se, sledeći taj stidljivi trag stigne do onog zajedničkog stava i ljudskog uspravljanja pred neprozirnim ogledalom smrti. Na kraju se, bez obzira na sve opreke i nesuglasice u tumačenju limesa postojanja i ustanovljenu činjenicu da su suprotstavljeni termini na jednom dubljem nivou dijalektički povezani, došlo do živice života, kojom nas iz veka u vek obmotava neumorna pletisanka ljubavi.